جرأت دیوانگی
سلام
سال نوتون مبارک
واسه ما که مبارک نیست
نپرسید چرا
چون نمی گم
...........................................
فکر می کنم تلخ ترین عید عمرم بوده
نپرسید چرا
چون نمی گم
........................................
تف به این مخابرات
هیچیش درست و حسابی نیست
موبایل ها خط نمی ده
یه کار مهم دارم
نپرسید چرا
چون نمی گم
....................................
سال 88 بدترین سال عمرم بود
خوشحالم که تموم شد
بالاخره تموم شد
نپرسید چرا
چون نمی گم
......................................
عید یه سال دیگه روهم دیدیم
خدایا انقدر به ما عمر بده
اون عیدی رو ببینیم
که توش
اسکناس ده هزار تومنی عیدی می دن
الهی آمین
...........................................
امسال بعد پنج سال
درسم تو جهنمی ترین دانشگاه دنیا تموم شد
حالا که فکر می کنم
می بینم
اگه همه کارمندهای زن دانشگاه رو می ریختن بیرون
دانشگاهمون خیلی جای خوبی بود
بهشت می شد
می شد همونطور که جدیدا صداش می کنن
پردیس خواهران
........................................
سال 88 خیلی سنگ ها رو زدم
عوضش کلی سنگم از پشت زدن تو سرم
آره دیگه
از پشت خنجر خوردن که فقط
واسه قیصر آق منگول نیست
............................................
سال 89 سال تنهایی هامه
دوستهام فقید شدن
خاطره هام دزدیده شدن
دلبستگی هام غیرمجاز شدن
..............................................
نمی دونم چرا نمی تونم حرف بزنم
چرا نمی تونم داد بزنم
یه چیزی تو گلوم گیر کرده
اشک هام گوشه چشمهام
درست قبل از افتادن
می ماسند
..................................................
انگار مدتی است که احساس می کنم
خاکستری تر از دو سه سال گذشته ام
احساس می کنم که کمی دیر است
دیگر نمی توانم
هر وقت خواستم
در بیست سالگی متولد شوم
انگار
فرصت برای حادثه
از دست رفته است
از ما گذشته است که کاری کنیم
کاری که دیگران نتوانند
فرصت برای حرف زیاد است
اما
اما اگر گریسته باشی ...
آه ...
مردن چقدر حوصله می خواهد
بی آنکه در سراسر عمرت
یک روز، یک نفس
بی حس مرگ زیسته باشی
انگار این سالها که می گذرد
چندان که لازم است
دیوانه نیستم
احساس می کنم که پس از مرگ
عاقبت
یک روز
دیوانه می شوم!
قیصر امین پور
دفتر اول آیینه های ناگهان
کلمات کلیدی :
